صفحات تشکيل دهنده سنگ کره بصورت يک توده بهم چسبيده، نسبت به يکديگر در حال حرکت هستند. با وجود اينکه قسمتهاي داخلي صفحات ممکن است متحمل مقداري تغيير شکل گردند، ولي تمام اندرکنشهاي اصلي بين صفحات جداگانه، در طول مرز بين آنها اتفاق مي­افتد. در حقيقت تلاشهاي اوليه براي مشخص کردن مرز بين صفحات بر اساس محل وقوع زمين لرزه­ها بود. صفحات در مرزها سه رفتار کلي نسبت به هم دارند:

1- مرزهاي دورشونده:

جايي که صفحات در نتيجه بالا آمدن مواد از گوشته از هم دور مي­شوند و بستر جديدي در اقيانوسها ساخته مي­شود. جداشدگي صفحات، غالبا در رشته­کوههاي ميان اقيانوسي رخ مي­دهد. شکافهاي ايجاد شده در اثر دور شدن صفحات، بلافاصله با سنگهاي مذاب که از استنوسفر بالا مي­آيد، پرمي­شوند. اين مواد گرم، به آرامي سرد شده و بستر جديد اقيانوسي را تشکيل مي­دهند. اين پديده ميليونها سال بطور مداوم تکرار مي­شود و بدين ترتيب هزاران کيلومتر مکعب بستر جديد ايجاد مي­گردد.اين مکانيزم کف اقيانوس اطلس را در 160 ميليون سال گذشته پديد آورده است که به اين پديده "گسترش بستر دريا" اطلاق مي­شود. سرعت بستر سازي در قسمتهاي مختلف متفاوت است. اين سرعت از 5/2 سانتيمتر در سال در اطلس شمالي تا 20 سانتيمتر در سال در قسمت شرقي اقيانوس آرام متغير است. با اينکه بيشترين نرخ بستر سازي در مقياس تاريخ بشر بسيار کند است، ولي کمترين نرخ توليد سنگ­کره به اندازه کافي سريع است که در طول 200 ميليون سال گذشته بستر تمام اقيانوسهاي زمين را ايجاد کرده باشد. در حقيقت بستر تمام اقيانوسها که تعيين عمر شده­اند از 180 ميليون سال تجاوز نمي­کند.

2- مرزهاي همگرا:

در اين نواحي، صفحات به سوي هم حرکت مي­کنند و در نتيجه پديده فرونشست پوسته اقيانوسي در گوشته اتفاق مي­افتد. همگرايي ممکن است در مرز تصادم دو پوسته قاره­اي نيز اتفاق بيفتد و باعث ايجاد سامانه­هاي کوهستاني گردد.درحالي که پوسته جديد در رشته­کوههاي اقيانوسي اضافه مي­شوند، سياره زمين بزرگتر نمي­شود و مساحت سطحي آن همواره مقدار ثابتي باقي مي­ماند. براي جادادن به پوسته تازه ايجاد شده، پوسته قديمي اقيانوسي در طول مرزهاي همگرا دوباره به گوشته بازمي­گردد. وقتي دو صفحه به هم مي­رسند، يکي از صفحات به زير صفحه ديگر خم شده و به زير آن مي­لغزد.  حاشيه­هايي از صفحات که پوسته اقيانوسي در حالا از بين رفتن است به نام "مناطق فرورانش" شناخته مي­شوند. در اين مناطق صفحه فرورفته درحال حرکت به سمت پايين، وارد محيط با دما و فشار بالا مي­شود. مقداري از مواد فرو رفته و نيز مقدار بيشتري از استنوسفر که در بالاي صفحه فرورفته قرار مي­گيرد، ذوب شده و به سوي بالا حرکت مي­کند. بندرت اين سنگ مذاب ممکن است که به سطح زمين برسد و انفجارات آتشفشاني را ايجاد نمايد. بهرحال بيشتر اين مواد مذاب به سطح زمين نمي­رسد و در همان عمق جامد شده و به ضخيمتر شدن پوسته مي­انجامند (شکل 6(.

 

3- مرزهاي گسل امتدادلغز:

مرزهايي هستند که در آنها صفحات بصورت سايشي از کنار هم عبور مي­کنند و هيچگونه فرسايشي در مرزها ايجاد نشده و پوسته جديدي توليد و پوسته قديمي نابود نمي­شود. اين گسلها در جهت حرکت صفحات ايجاد شده  براي اولين بار در امتداد رشته­کوههاي اقيانوسي يافت شدند. با وجود اينکه بيشتر گسلهاي امتداد­لغز در طول رشته کوههاي اقيانوسي قرار گرفته اند، تعدادي نيز در داخل قاره­ها وجود دارند. دو مثال از اين گسلها، گسل سن­آندرياس در کاليفرنيا و گسل آلپين در زلاندنو مي­باشد. در طول گسل سن آندرياس، صفحه "آرام" درحال حرکت به سمت شمال غربي نسبت به صفحه مجاور (صفحه آمريکاي شمالي) است. حرکت درطول اين مرز ناشناخته نمانده است، چرا که اين حرکت باعث ايجاد کرنش در سنگهاي دو سمت گسل مي­گردد وگاهي سنگها, انرژي ذخيره شده را بصورت زلزله­هاي بزرگي رها مي­کنند، مانند زلزله سال 1906 که سان فرانسيسکو را ويران کرد.